بیماری ویتیلیگو، یک مشکل پوستی طولانی مدت است که با ایجاد لکههای سفید کمرنگ روی پوست همراه میشود و علت آن، کمبود ملانین (رنگدانه پوست) میباشد. ملانین یکی از اصلیترین رنگدانههای پوست است که نقص آن میتواند باعث ایجاد بیماریهایی نظیر پیسی، برص یا ویتیلیگو گردد.
ویتیلیگو: یک نگاه کلی
ویتیلیگو یک بیماری پوستی اکتسابی و ایدیوپاتیک است که به صورت ماکول (لکه) و پاچ (پوسته) با حدود مشخص ظاهر میشود. نواحی شائع این بیماری، صورت، دست، پا و مفاصل میباشد. حتی مخاط نیز ممکن است درگیر شود. شیوع ویتیلیگو در نژادهای مختلف متفاوت است، اما در نژادهای تیرهپوست شیوع بیشتری دارد و تأثیرات روانی نامطلوبی نیز دارد. در جامعه جهانی، شیوع این بیماری یک تا دو درصد گزارش شده است.
شیوع در ایران
در ایران نیز، با توجه به تیپ پوستی مردم، ویتیلیگو با شیوع بالایی روبهرو است. با در نظر گرفتن شیوع نسبتاً بالای آن در جامعه (۱٪)، تحقیقات فراوانی در زمینه تفسیر پاتوژنز این بیماری انجام گرفته است. به نظر میرسد که علت ویتیلیگو به صورت چند فاکتوری باشد و تئوریهای مختلفی از جمله اتوایمیون، تخریبی خود، عصبی و ژنتیک مطرح شدهاند.
آمار و ارقام
ویتیلیگو در حدود ۱٪ یا کمی بیشتر از جمعیت جهان رخ میدهد. این بیماری همه نژادها و جنسیتها را به یک اندازه تحت تأثیر قرار میدهد، اما در افرادی با پوست تیرهتر به شدت قابل مشاهده است. این بیماری اغلب در افراد 10 تا 30 ساله ظاهر میشود، اگرچه به ندرت در افراد خیلی جوان یا خیلی مسن دیده میشود.
چگونگی بروز ویتیلیگو به دلیل کمبود ملانین
ملانین، بر خلاف اندیشه عموم، نه تنها یک پروتئین نیست بلکه یک رنگدانه است که اساساً از پروتئینها تشکیل شده و توسط سلولهای پوست به نام ملانوسیت تولید میشود. این رنگدانه به پوست رنگ میدهد. در ویتیلیگو، ملانوسیتها به مقدار کافی برای تولید ملانین در پوست شما وجود ندارند، که منجر به ایجاد لکههای سفید روی پوست یا موهای شما میشود.
عوارض بیماری ویتیلیگو:
ویتیلیگو به طور واضحی بر زیبایی فرد تأثیر میگذارد و میتواند عواقب روانی جدی را برای فرد مبتلا به دنبال داشته باشد. این بیماری میتواند باعث افسردگی، افت اعتماد به نفس، مشکلات در شغل یابی و حتی جدایی اجتماعی شود. هنوز راهکارهای دقیق ویتیلیگو کاملاً در دسترس نیسته و درمانهای فعلی بیشتر بر توقف پیشرفت بیماری و مدیریت تجدیدپذیری تمرکز دارند.
آثار جانبی:
افراد مبتلا به ویتیلیگو ممکن است مشکلات متعددی را تجربه کنند. این افراد به دلیل عدم وجود ملانوسیت در ماکولها، حساسیت بیشتری به نور خورشید دارند و به جای اینکه برنزه شوند، ممکن است بسوزند.
تأثیر بر چشم:
ویتیلیگو ممکن است تأثیرات جانبی روی چشم داشته باشد، از جمله ناهنجاریهایی در شبکیه (لایه داخلی چشم) و تغییراتی در رنگ عنبیه (بخش رنگی چشم). در برخی موارد، التهاب شبکیه یا عنبیه نیز رخ میدهد، اما بینایی عموماً تحت تأثیر قرار نمیگیرد.
بیماریهای همراه:
افراد مبتلا به ویتیلیگو ممکن است بیشتر به بیماریهای دیگر با سیستم ایمنی خود حمله کنند، از جمله کمکاری تیروئید، دیابت، کمخونی خطرناک، بیماری آدیسون و آلوپسی آرهآتا. همچنین افراد مبتلا به بیماریهای خوداختهای، مستعدتر به ابتلا به ویتیلیگو هستند.
جدیدترین روشهای درمان:
درمان ویتیلیگو چالشهای خود را دارد. استفاده از مهارکنندههای کلسینورین و فوتوتراپی به عنوان روشهای مرسوم درمانی تلقی میشود، اما این درمانها همواره به موفقیت کامل نرسیدهاند. پاسخ به درمان بستگی به موقعیت ضایعات مختلف بر روی بدن دارد. تاکنون، تحقیقات بسیاری صورت گرفته تا به دستاوردهای جدید در درمان ویتیلیگو برسیم و تاکید بر جلوگیری از پیشرفت بیماری و تسریع در فرایند رپیگمانتاسیون استوار شده است.
روشهای مرسوم کنترل و درمان ویتیلیگو:
کاور کردن ناحیه آسیب:
استفاده از کرم ضدآفتاب با SPF 30 یا بالاتر توصیه میشود، که باید از اشعه UVB و UVA محافظت کند. استفاده از کرمهای ضدآفتاب میتواند از بروز بیشتر لکههای سفید جلوگیری کند و تفاوت رنگی پوست را کاهش دهد. استفاده از آرایش برای پنهان کردن نواحی بدون رنگدانه نیز توصیه میشود. برای تأثیر بر روی موها، ممکن است نیاز به درمان دپیگمانتاسیون باشد که این درمان به لکههای رنگدانهای پوست اعمال شده و آنها را سفید میکند.
درمان رپیگمانتاسیون:
استفاده از کورتیکواستروئیدها به صورت خوراکی یا موضعی میتواند به بهبود و رفع نواحی آسیبدیده کمک کند. این درمان ممکن است زمانی طول بکشد که نتایج مشاهده شود، و همواره باید توسط پزشک نظارت شود.
آنالوگهای موضعی ویتامین D:
این مواد تعدیلکنندههای ایمنی موضعی هستند که میتوانند از پیشرفت مشکل خوداختهای و ویتیلیگو جلوگیری کنند.
نور درمانی:
استفاده از اشعه NB-UVB به عنوان یک روش درمانی ممکن است برای درمان ویتیلیگو مؤثر باشد.
لیزر اگزیمر:
استفاده از لیزر با طول موج UVB نزدیک میتواند در درمان ویتیلیگو، بهویژه در مناطق کوچک، مؤثر باشد.
پیوند رنگدانه سلولهای پوستی اتولوگ:
این روش شامل گرفتن پوست از قسمتی از بدن بیمار، کشت سلولهای پوستی و سپس پیوند آنها به نواحی مورد نیاز میشود. این روش ممکن است برای پیوند کوچک نیز استفاده شود.
میکروپیگمنتیشن:
این روش شامل وارد کردن رنگدانه در نواحی آسیبدیده است. این روش نیاز به مهارت و تجربه خاصی دارد تا به نتایج مطلوب برسد.
شرایط درمان ویتیلیگو با سلول درمانی:
برای مراجعین به منظور درمان ویتیلیگو با استفاده از سلول درمانی، شرایط زیر لازم است:
1. سن 15 تا 50 سال:
برای ورود به این روش درمانی، باید بیماران در بازه سنی 15 تا 50 سال باشند.
2. عدم وجود سابقه کلویید:
بیماران نباید دارای سابقه بیماری کلوئید باشند.
3. عدم حاملگی و شیردهی:
بارداری و شیردهی در زمان درمان توسط سلول درمانی ممنوع میباشد.
4. درگیری کمتر از 30% سطح بدن:
ناحیههای مبتلا به ویتیلیگو باید کمتر از 30% از کل سطح بدن را دربرگیرند.
5. عدم وجود بیماریهای ایدز و هپاتیت:
بیماران نباید دارای ایدز یا هپاتیت باشند.
6. عدم استفاده از هر درمانی در 6 ماه گذشته:
بیماران نباید به هیچ شیوه درمانی دیگری در 6 ماه گذشته تحت درمان قرار گرفته باشند.
7. سابقه درمان دارویی حداقل به مدت 3 ماه:
بیماران باید حداقل 3 ماه از درمان دارویی قبلی خود فاصله داشته باشند.
8. عدم وجود عفونت در محل دریافتکننده پیوند:
محل دریافتکننده پیوند نباید دارای هیچگونه عفونتی باشد.
9. بیماران باید توقعات واقعی از درمان داشته باشند.
بیماران باید با توجه به شرایط ویتیلیگو و نوع درمان، توقعات واقعی داشته باشند.
10. بیمارانی که به درمان دارویی پاسخ ندادهاند:
این روش بیشتر برای بیمارانی مناسب است که به درمانهای دارویی پاسخ ندادهاند.
11. حداقل یک سال از متوقف شدن بیماری گذشته باشد:
برای مشخصه کردن موثریت درمان، حداقل یک سال باید از متوقف شدن بیماری گذشته باشد.
12. عدم ابتلا به بیماریهای سیستمیک مزمن کنترل نشده:
بیماران نباید دچار بیماریهای سیستمیک مزمن که کنترل نشده باشند، باشند.
در صورتی که نیاز به راهنمایی و یا مشاوره دارید با کارشناسان مرکز تخصصی زیبایی راوک در تماس باشید.
0 نظر